​Het blootleggen van iemands drijfveren, en van iemands ware aard, bergt een belofte van grondigheid in zich. De reflex, om in personeelsselectie iemands diepere persoonlijkheid bloot te leggen, is sterk, onuitroeibaar bijna. Wie het redt, te komen tot het spreekwoordelijke verborgen gedeelte van de ijsberg, die zit gebeiteld. Niets is minder waar, maar waarom hebben we dan nog steeds, die onnodig uitgebreide, portretterende rapporten? Het is een relict uit het verleden, maar ook een verdienmodel, waar jij uiteindelijk vaak niets aan hebt, vooral in reorganisaties niet.

 

​

 

Uiteindelijk gaat in het "portretterende rapport" best veel tijd zitten, en dus ook geld, als je reorganisatie-kandidaten naar een assessment-bureau stuurt. De overweging is hier, om het beschikbare budget dat je hebt te besteden aan betrouwbaarheid, of in gewoon Nederlands, aan het terugdringen van de bijna spreekwoordelijke momentopname. Het is helaas zo, dat door de indruk van grondigheid en uitgebreidheid die het portretterende rapport geeft, sommige assessmentaanbieders menen eerstejaars handboekwijsheden met voeten te kunnen treden. En om dezelfde reden komen ze daar nog mee weg ook. Ze leiden hun opdrachtgevers dus om de tuin, en steeds maar weer stinken inkopers er in.